بسکه ای زهـر تو از تـیغ دل‌آزار تری            جگرم سوخت که از شعله شرربار تری

از دلِ خونِ حسن، تا جگرِ زخمِ حسین            سوخت بر حال دلم، بسکه تو خونبار تری

سـیـنـۀ زخـمـیِ مــادر ز تـو یــادم آمـد            یعنی ای زهر ز مسمار تو مسمار تری

ظُهر زَهرم دهی و عصر عزادار شوی!            یابن هارون! تو ز هر شمر تبهکارتری

اِبنِ مـلجـم که به قـدّاریِ خود می‌نـازید            تو از آن قـلـدرِ بـی‌واهـمـه قــدّار تـری

دستت آغشته به قتلِ دو امام است، خبیث!            از مـعــاویـۀ بَـد ذات تـو بـی‌عـار تـری

تیـرِ قـلبم که نشد، وَرنه نشان می‌رفـتی            تو در این مرحله از حرمله خونخوارتری

نَه تو معصوم کُشی، بلکه تو مظلوم کُشی            ظالـم! از هر چه جـفـاکار، جـفاکار تری

من چه کردم بتو اینگونه شهیدم کردی؟            تو ز هر خار و خسِ پَست، خَس و خار تری

به زمین خوردنَم از دور چه بَد خندیدی            تو ز ابلیس هم ای خصم، گنهکار تری

دیدی از جورِ تو بدجور به خود می‌پیچیم            گـفـتی از جدِّ غـریبت تو گـرفـتار تری

گر لـگـد مـالِ سُـمِ اسب نـکـردی بـدنـم            نشد ای پَست، وگـرنَه تو سـزاوار تری

آمدی تا بـشـوی مـطمـئن از کُـشـتنِ من            چه شـده از پـسـر من تو عـزادار تری؟

»نه بقا کرد ستمگر، نه بجا ماند ستم«            بـخـدا از عـمـرِ سـعـد نـگـون‌بـار تـری

مـادرم را بـخـدا در غـمِ من سـوزانـدی            هر چه گـویم ز پـلـیدیِ تو، بـسیار تری